Ideal lepote spaljen na lomači

Mnogo je tajni vezanih za život i delo firentinskog slikara rane renesanse. „Burence“(Botticelli) bio je nadimak koji mu je dao stariji brat, a ostao je pored umetnikovog nadimka kao prezime. Botičeli je živeo u burna vremena, a, ukoliko postoje zvezde i njihov uticaj na sudbinu, možemo reći i da su slikaru, poštovanom od strane porodice Mediči, one bile naklonjene tokom većeg dela života. Pomalo hirovit, izrazito talentovan, stvarao je pod uticajem oprečnih ideologija: potrebu da slavi lepotu i putenost maskiranu eteričnošću zamenio je preko noći krutom religioznošću i zagasitijom paletom. I u istoriji umetnosti zauzimao je dijametralno suprotne polove. Slavljen, pa sasvim potisnut i zaboravljen, ponovo je postao poznat i cenjen, a njegova Venera koja lebdi nad vodom jedna je od najlepših žena iz galerija i muzeja. Ona je postala eterični ideal lepote i inspiracija savremenim slikarima, dizajnerima, ali i modnoj industriji. Na audicijama za modne revije pobediće često ona devojka koja liči na nežnu, a zavodljivu Botičelijevu Veneru

Alesandro di Marijano Filipepi rođen je 1. marta 1445. godine u Firenci, gradu-državi kojom je vladala porodica Mediči. Klima koja je postojala tada u „Italijanskoj Atini“, kako su nazivali Firencu, od tog grada je napravila evropski centar kulture i umetnosti, što je bila povoljna okolnost za budućeg slikara.

Alesandrov otac Marijano di Vani Filipepi bio je kožar, pritom praktičan čovek. Sandro nije pokazivao veliko interesovanje za školu, zbog čega ga je otac poslao na zlatarski zanat. Radeći kao šegrt kod majstora Botičela, Sandro počinje da se zanima za umetnost i ubrzo kreće na trogodišnje školovanje kod najpoznatijeg slikara tog vremena Fra Filipa Lipija. Već 1470. godine on otvara svoju radionicu, a budući da je prepoznat kao vrlo nadaren, utire se i put ka njegovom finansijskom progresu.

Delo koje je sina skromnog, ali brižnog zanatlije vinulo u nebesa bilo je „Čudesno obožavanje“ koje je završio 1475. Godine 1481. Sandra je Papa Sikst IV pozvao u Rim da radi na oslikavanju Sikstinske kapele. Od tavanice koju je oslikao Mikelanđelo zastaje dah, poznati prizori privlače svu pažnju, pa Botičelijev rad ostaje nezapažen. U ovom hramu, on je naslikao freske sa scenama iz Mojsijevog života, Hristova iskušenja i više portreta papa.